Jarosław Paluch

Jarosław Paluch (1967 – 1999) .

Żył i tworzył w Warszawie.

Studia w latach 1988 – 1993.

Absolwent ASP w Warszawie w pracowniach profesorów: Koniecznego, Kalina, Tarasina, Winiarskiego.Dyplom z wyróżnieniem u profesora Gierowskiego. Udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych. Działalność akcjonerska -malarstwo tradycyjne i dymowe, obiekty spekulacyjne, prace z pogranicza biżuterii i sztuki, realizacja video art, collage. Współpraca z artystami różnych dziedzin sztuki – muzykami, poetami. Autor poezji wizualnej, zapisów-dokumentacji. 

Absurdalność i ironia była sednem artystycznej drogi artysty w pełnym chaosu momencie upadku się starego Świata i niepewnej wizji nowego. Istotna była idea płynnego mieszania sztuki i czerpania energii z silnych emocji związanych z kulturą popularną „. ..przejmowania z innych pól kultury pewnej energii, witalności, której brakuje w polu sztuki. Ale również eksperymentowania z nowymi miejscami tworzenia i funkcjonowania sztuki…” (Łukasz Ronduda). W 1989 Paluch zaczyna uczęszczać do gościnnej pracowni Marka Koniecznego nowo powstałej w warszawskiej ASP. To spotkanie wywarło niezwykle istotny wpływ na całą twórczość artysty. Praca studentów z profesorem polegała nie na przekazywaniu im postulatów, a na prowokowaniu pewnych sytuacji, w których studenci musieli zazwyczaj intuicyjnie wyczuwać o co chodzi ich profesorowi. Artysta korzysta z ognia, jako tworzywa dzieła sztuki, tworząc ulotne i bardzo kontrowersyjne jednorazowe akcje artystyczne. Obrazom świadomie nie nadaje tytułów choć w niektórych przypadkach są to ironiczne odniesienia do kultury masowej. Razem ze swoimi przyjaciółmi z pracowni Koniecznego (Uklański, Bodzianowski) uczestniczy w nieformalnych wystawach sztuki (np. wystawy grupy MASONS, w miejscach niezwiązanych z oficjalnym obiegiem wystawienniczym), czy jako „nieformalna grupa artystyczna” realizuje prowokacyjne działania artystyczne podczas koncertów punkowych. 

Ducha prac Palucha najpełniej oddaje opinia profesora Ryszarda Winiarskiego: „Praca twórcza Jarosława Palucha sytuuje się na pograniczu poezji i działań wizualnych. Jest rodzajem refleksji nad ludzką zdolnością postrzegania i rozumienia. Rozgrywa się jednocześnie na kilku poziomach, poszczególne obrazy są zapisem, czy może scenariuszem nierealnych, symbolicznych sytuacji, których odczytanie i zrozumienie jest forma ich urealnienia.. Nie prowadzi gry z publicznością i nie myśli o społecznej funkcji sztuki, jest to raczej gra z własną wyobraźnią. Stosuje ironię, mistyfikacje i demistyfikację, stara się niejako ocalić sens i wartość, odwiedzając je od konwencjonalnych i formalnych naleciałości przedstawień tematu. Będąc przekonanym o niemożliwości zrozumienia – uchwycenia prawdy o sobie i świecie, podświadomie podąża za sugestią S. Becketta, że jedynym wyjściem z takiej sytuacji jest mnożenie własnych możliwości, spełnienie wszystkich swoich potencji, stąd sztuka jest pojmowana jako forma rozszerzenia granic własnej obecności w świecie, nawet za cenę popadnięcia w fikcję. Poszczególne obrazy, czy obiekty są rodzajem impulsu, inspiracji dla tych stanöw naszej jaźni, które w codzienności nigdy by się nie pojawiły”